Cur id non ita fit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Magna laus. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.
Dici enim nihil potest verius.
Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Duo Reges: constructio interrete. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ac tamen hic mallet non dolere. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Omnia peccata paria dicitis.
Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.
Haeret in salebra. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Non laboro, inquit, de nomine. Odium autem et invidiam facile vitabis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?
At hoc in eo M. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. At ego quem huic anteponam non audeo dicere;
Bork
Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sedulo, inquam, faciam. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Sed nunc, quod agimus; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nunc agendum est subtilius. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Memini vero, inquam; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Moriatur, inquit. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.
Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Et nemo nimium beatus est; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Videsne, ut haec concinant? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nulla erit controversia. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.
